در این مختصر به عملکرد او در دوران حکومت کوتاه و بی سرانجامش می پردازیم.

 شروع شورش

 سفیانی از «وادی یابس» خروج می کند.(3) وادی یابس مرز بین اردن و سوریه است. هم زمان با او «یمانی» و «سید خراسانی» خروج می کنند و هر دوی آنها حق هستند.

 سفیانی لشکری با سیصد و شصت سواره فراهم می کند و به سمت سوریه حرکت می کند.(4) در این راه، ابقع و اصهب را که تشنه ی قدرت هستند به قتل می رساند و خاندان آنها را نیز نابود می کند تا بتواند حکومت را تصاحب کند.

 در ماه رمضان، سی هزار نفر از قبیله ی بنی کلب با سفیانی بیعت می کنند تا در مسیر نامشروعش او را یاری کنند. (5)

 سپاه سفیانی، سپاهی است با خوی وحشی گری و خونریزی. آنها در کنار رود فرات، با لشکریان ترک و روم می جنگند. مردان را می کشند و زنان را به اسارت می برند.

 او پس از این سپاهی بزرگ به مکه می فرستد که این سپاه هرگز به مکه نمی رسد. چرا که خداوند مکه را حرم امن الهی قرار داده است. پیش از رسیدن سپاه به مکه، در منطقه ای که به بیداء معروف است، زمین دهان باز می کند و سپاه را فرو می بلعد

 برخی از جنایات سفیانی

سفیانی که کینه ی عجیبی از شیعیان دارد، برای سر آنها جایزه تعیین می کند و این زمانی است که همسایه به همسایه هجوم می برد تا سرش را برای جایزه ببرد! (6)

 همچنین هفتاد نفر از عالمان دینی را می کشند و رهبر آنان را سفیانی به دست خود خاکستر می کند. علمایی که به گفته ی صادق آل رسول (علیه السلام) جای خالی یک نفر از آنان را نمی توان پر کرد. (7)

 همچنان سفیانی، کسی است که مزار شریف پیامبر اسلام (ص) را ویران می سازد. (8)

تصرفات

 سفیانی در مدت شش ماهه ی پیش از ظهور، موفق می شود پنج منطقه را تصرف کند که این مناطق شامل: سوریه، عراق، اردن، فلسطین و بخشی از عربستان می شود. این مناطق به «کُوَر خَمس» معروف اند. (9)

سفیانی مرکز حکومتش را در شام قرار می دهد.

 قیام سفیانی بی شک ناشی از انتقام است. چرا که شعار او «انتقام! آتش» است. جنگ سفیانی و حضرت مهدی (عج) برای دین است و این جنگ از زمان ابوسفیان خاموش ماند، با فتنه ها و توطئه ها درآمیخت و در نهایت در همان قبیله ی بنی کلب، از میان چشمهای خون آلود سفیانی ظاهر می شود

 او سپاهی نیز به ایران گسیل می دارد که این سپاه در فارس توسط نیروهای سید خراسانی متوقف می شود.

 با یمانی نیز می جنگد و او را شکست می دهد. حکومت سفیانی در کل 9 ماه طول می کشد که سه ماه آن در دوران ظهور و شش ماه آن در غیبت است. (10)

 او پس از این سپاهی بزرگ به مکه می فرستد که این سپاه هرگز به مکه نمی رسد. چرا که خداوند مکه را حرم امن الهی قرار داده است. پیش از رسیدن سپاه به مکه، در منطقه ای که به بیداء معروف است، زمین دهان باز می کند و سپاه را فرو می بلعد. (11)

  آخر و عاقبت

سفیانی که خبر بلعیده شدن سپاهش را می شنود می ترسد و می گریزد. در این میان با سپاه حضرت مهدی (عج) رو به رو می شود. سپاهیان او هلاک می شوند و سفیانی بدست امام و یا یکی از یاران او به هلاکت می رسد.

 پی نوشتها:

 1.الغیبة نعمانی، ص 135

 2.بحارالانوار، ج 52، ص 182

 3.کمال الدین، ص 651

 4.یوم الخلاص، ص 671

 5.همان.

 6.الغیبة شیخ طوسی، ص 273

 7.بحارالانوار، ج 52، ص 220

 8.الزام الناصب، ج 2، ص 166

 9.شش ماه پایانی، ص 80

 10. الغیبة نعمانی، ص 202؛ به نقل از آخرین نشانه های ظهور، ص 10

 11.منتخب الاثر، ج3، ص91

بخش مهدویت تبیان